Bir Limanda Bin Gemi

Günün en yanlış saatleri bunlar... Yağan yağmurun, toprak kokusunun, kendini kendine hayran bırakan hadsiz dalgaların bile uyanık olmak için seçtiği en yanlış saatler... İnsan bu saatlerde hep küçücük olur. İnsanın ellerine dünya sığmaz bu saatlerde. Koca koca gezegenleri doldurduğu avuçlarına, insan bir damla su sığdıramaz hale gelir. Hiçbir kendinden emin oluş kalesi, kendi görevini yerine getiremez. Bu saatlerde, bu kalelerde hiçbir kapı kilitli kalmaz. O huzursuzluk, o sıkışma, her heybetli kapıdan sızar insanın ruhuna. Gözlerini doldurur. Yastığında taşlar varmış gibi, hatta taş olsa daha rahat olurmuş gibi kıvrandırır. Bu saatler insana dişlerini sıkarken bakabileceği berrak ama nemli bir gökyüzü bile vermez. Sunduğu açıklık gece yarısından sonra gözünü karartmış bir turunculuktan öteye geçmez. O turunculuğun bayağılığı, diktatörlüğü sıkıştırdıkça sıkıştırır insanı yeryüzünden bozma bir kafese. Öyle olur ki, insana bu dünyada kapladığı yer kadar bile adım atma hakkı tanımaz o kaf

Birkaç sayfa karıştırdım. Geceden söktüğüm yıldızları sazlıkların arasından bir bir çıkardım, diktim birkaç cümlenin eteğine. Söktüğüm yıldızların yerine karıştırdığım sayfaları astım. Sonra paslanmış ruhuma giydirdim o birkaç cümleyi. Durdum, bir ince karahindibayı düşündüm. Bir ince kardeleni, cılız dağ çiçeklerini... Kendilerinden en umutperver hislerle faydalanışımızı. Yığınla, gelecek zamanların hırsları arasına serpiştiridğimiz bir elin parmağını geçmeyecek kadar az olan masum anlarımızı. Son sakin kalışlarımızı. Her ânın bir şeyleri son kez yaptığımız an olarak kalabileceği ihtimalini. Kendimize yetişmek için hıncahınç doldurduğumuz göğsümüzün sert ve dayanılmaz şişkinliğini düşündüm... Ne kadar olmuş içe dönmeyeli, ne kadar olmuş kendimizi kalabalığın boğucu rutinine alıştıralı, kalemi parmaklarımın arasına aldığımda satırların başını besleyen ağrılara süt gibi çarşaflar giydireli... Çokluğun içine karışırken, azlığın büyümesini hızlandıralı ne kadar da uzun zaman olmuş. Durgun