Bir Limanda Bin Gemi

Hayatımızın kısım kısım sızlayışını benimsemiş raflarımız vardır. O raflara ömrümüzden tane tane hatıralar serpiştiririz. Tozlanacağı tutar, elimizde bez, toz kondukça temizlemek için nöbet tutarız. Eskir, yeniden kaplatırız. Kabukları atar rafın, onarmaya girişiriz. Oysa ne eksik yanları vardır o küçücük rafın. Onca uğraşınıza rağmen o çizgiyi bir türlü dolduramayışınız. Günlerce hatta aylarca o rafa, bir milim ilerleme kaydetmek adına, yerleştirmek için  tek hatıra ararsınız. Tek anı. Bu rafa sonsuzluğu kazandıracak tek zaman zarfı. Ama yok, bulamazsınız ve bulamayacaksınız. Yaşamadınız ve yaşayamayacaksınız. O raf hep boş mu kalacak ? Oraya hiç kahveden başka renk bırakmayacak mısınız ? Zorluyorsunuz hafızanızı, kendinizi, prensiplerinizi. Nadiratlarınızı biriktirdiğiniz bir çerçeveye yanaşıyorsunuz. En uçsuz, en sıcak ama en huzurlu hissettiğiniz birimleri dizmişsiniz o çerçeveye ya da zamana ait bir çizelgeye işte. Elleriniz santim santim geziyor her karenin üzerinde. İnce...

Çok büyük şeylere bağlamamak lazım mutluluğu. Mutluluk klişedir. Çok küçük noktalarla mutlu olabilir insan. Süslenmelere ve yapmacıklığa girişmeden gayet rahat gülebilir yüzümüz. Bir bulutu çok eşsiz bir şeye benzetişinizde mesela huzuru yakalayabilirsiniz. Ya da bir yolu yanınızdaki muntazamlıkla baştan sona ezberleyerek yürüyüşünüz gözlerinizi her kapattığınızda göz kapaklarınıza asılı çerçevelerin içini doldurarak sizi sevindirebilir. Herşeyden bi haber yanınızdaki beyazlığa odaklanışınız hafızanızda yer edinmiş en kötü anları silmeye yetecektir. Çok üstelemeyin mutluluğu. Büyütmeyin, ufak tebessümlere sığdığına ben şahidim. 1 eylül... Uzun sayılmayacak bir yolun üzerinde, tek kaldırımda dahi arka arkaya yürümeyi hayal edemediğim, kendi dünyam içerisine sığdıramadığım yürek sızımla yan yana aynı adımları attık. Ve inanın, mutluluk herkes için erişilmeyecek bir şeymiş gibi dayatılmış bize. O gün bunu anladım. Kaybettiğiniz kendiniz ile yürüdüğünüzü düşünün o kaldırım taşların...