Bir Limanda Bin Gemi

Yazmayı kaybetmek... Elini, dilini kaybetmek gibi. Hissediyorum maalesef. Evet uzun zamandır içine düşmeyi mükâfat saydığım bu çukurdan çıkarılıyorum yavaş yavaş. Hissediyorum. Hissetmemeyi ödül bilmiştim bu çukurda. Kendine zıt bir ödül daha alışıma seviniyorum gibi. Hissediyorum, içimi tırmalayan şeylerin varlığını. Uzunca bir müddetti ki yoktular ortalıkta. Fakat şimdi, ciğerimin sol alt köşesinden yeniden başladılar ayaklanmaya. İlk başlarda anlayamamıştım. O karmaşayı, o ağrıyı, o bezmişliği, ve çürümüşlüğü hissetmeyeli 8 ay oluyordu. Unutmuştum nasıl acı verdiğini. Bileğimden yukarısını bir kapana kıstırmışlar gibiydi o gece. Tüm yıkıntıların altından çığlık çığlığa, avazım çıktığı kadar bağırarak yeniden yardım istedim, standart kalıplara sığmayı kabul etmiş ve aslında o göçük altında can çekişmeme sebebiyet vermiş ve arkalarında bıraktıkları enkaza bir kez olsun dönüp bakmadan koşar adımlarla uzaklaşmış bencil insanlardan. Son gücümle ufak bir yardım... Sayfalarca ...

Uğraşırsınız. Herkesten bağımsız, yalnız bir kişiye de olsa inanma çabalarına girişirsiniz. Ancak her deneyişinizde, kesikleri dolayısıyla kanayan dizinize her yara bandı vuruşunuzda, kaçacak yer bulamayınca evinizin balkonuna çıkıp sessiz sessiz içinize her ağladığınızda ve nefes bildikleriniz sizi yavaş yavaş kırmaya başladıklarında, anlayacaksınız ne kadar uğraştığınızı. Bu uğraşıların her birinin yükü katlana katlana eklenecek ömrünüze. Daha ağır güleceksiniz mesela, eğer fiilen etkisini arayışlara girişirseniz. Daha uzun bakacaksınız daldığınız yerlere. Eskiden düşündüğünüz şeylerden çok daha farklı olacak şimdi düşündükleriniz, daha yorgun olacaksınız hiçbir şey yapmamış olmanıza rağmen. Öylece bir durakta saatlerce bekleyecek ya da bir otobüste ineceğiniz durağı defalarca kaçıracaksınız. Eskisi gibi olmayacak hiçbir şey siz yorulduğunuzu hissettiğinizde. Eskisi kadar güçlü bakamayacaksınız etrafa. Bir darbeyi aldıktan sonra yeniden doğrulabilirsiniz ancak bu sizin 3.yıkılış...