Bir Limanda Bin Gemi

Aylardır bir ses bekliyorum. Kendimden, sizden, birilerinden, bir şeylerden... beni yeniden kaleme sardıracak bir ses, bir inleme, bir cümle. Öyle bir cümle olsun istiyorum ki bu, aynı anda aklımdan yüzlerce cümleyi ayaklandırsın. Aynı anda galeyana gelsin tüm kelimeler. Kaoslar çıksın zihnimde. Odalar kurulsun, soğuk soğuk karanlıklar dizilsin heybeme, zaten olanlardan farksız. Yeni bakışlar, yeni göz devirişler uyansın uykularından. Bana öyle bir cümle verin ki, o cümle ruhumun ülkelerini bağımsızlık savaşlarına tutuştursun. Bir millet peydâ etsin içimde. Bir cümle verin bana. Ellerime kelimeler çizin. Kayıp koridorlarımda yankılanan sesim bastırılsın. Geceyle gündüzü kavuştursun o cümle. Ayakları yere bassın. Elleri çiçek tutsun. Nefes alsın... Bana bir cümle verin. Boğazımda istiflenmiş korkularımı katlasın. Bir cümle verin bana. Gözleri hiçbir kargaşaya maruz kalmamış nefeslerin önüne bırakayım. Hiç var olmamışların seslerine dağ olsun, yankılandığı geceye kucak olsun, hırslarda...

Birine, nasılsın diye sormanın korkunç (!) ağırlığı altına, kelimenin en doğru anlamıyla, en son ne zaman girdiniz ? Sıfır çıkarla, sıfır takılmayla, en son ne zaman birinin gerçekten nasıl hissettiğini merak ettiniz ? Herkes, herkese rahatlıkla sorabiliyor bu soruyu değil mi ? Bu sorunun heybesinde kendisiyle birlikte getirdiği sorumlulukları farketmeksizin... Herkes herkese bu soruyu, ne kadar yüksek bir uçurumun kenarında olduğunu üstelemeksizin yöneltebiliyor. Nasılsın ? Nasılız ?... Tümünün gerçek cevabını gerçekten sahiplenmek isteyen kaç kişiden duydunuz bu soruyu ? 4 sene önce bugün, içinizden biri, içinizden birinin, sadece çok karanlık bir ortamda düz bir duvara bakıyor diye, aklına düştü. Düştüğü yerde kendisiyle birlikte "Derdi ne ?" Soruları da dolandı ayaklarına. Tam 4 sene önce bugün biri, birinin gerçekten 'nasıl olduğu' telaşına kapıldı... Merak edilen, sorumluluğu alınan, kendilerini gökyüzünün izleyicisi addetmiş Süreyyaların içinden, yer...