Bilmediğim Şeylerin Hikâyesi

Yazan:

Ucundan bucağından dokunmaya ve tutunmaya çalışıyorum adına hayat dediğimiz bu karmaşaya.

Kendimi diğer seslerin arasına doğru itiyorum. Büyük bir özveri ve aynı zamanda durgunlukla. Fakat bu durgunluk asla dinginliğe yanaşmıyor, daima içimde şaibe dolu çalkantılar ile gösteriyor kendini. Alışmak için peşinden koştuğum bir rutine doğru, hızlanarak sürükleniyorlar.

Yakamı mı tutuyorlar elleri ile yapışır gibi, paçamı mı tutuyorlar engel olmaya meylederek yoksa ellerimi avuçlarının arasına mı sıkıştırıyorlar hızlandırmak için, anlayamıyorum. Kendileri gibi eylemleri de aynı kuşkunun, bilinmezliğin ve hatta belki yetinmezliğin birer parçası.

Bu döngünün içindeyken, ilerlemeye çalıştığım bir diğer döngünün daha göz hapsinde yuvarlanıyorum durmadan. Soluklandığım duraklar, önümden geçen minibüsler, varmayı hesap ettiğim fakat bir türlü yolumun sonunu denk düşüremediğim şehirler...

Hepsi birer bekleme noktası. Hepsi çok daha çalkantılı günlere doğru beni götürmek için hazırda bekleyen, su götürmezliği konusunda kendisine bile güvenemeyen eski birer sandal. Sonsuz bir okyanus sanki bu yüzden gözlerimin içi. Bir iskelesi var uzaktan uzağa görünen, kırık dökük. Kulübesi var derme çatma; kıyısından biraz içine çekse o sandalı karanlığına doğru yutacak kadar hırçın, kaybedecek kadar başına buyruk. Biriktirip biriktirip fazlalığını içinden atamayan, dolup dolup taşamayan...

Gökyüzünün berraklığında bile zor seçilen kaç kulübeyi daha yıkar o hırçınlıkla bilmiyorum, kaç ağacı daha söker kökünden? Kaç iskeleyi daha temelinden sarsar, kıyısına döşenen kaç yazıyı daha yok eder suları? Bilmiyorum kaç denizi daha toplar kendinde. Öfkesini, kaç kırmızı mercanı daha gövdesinde kül ederken bastırır?..

Kaç sese daha tahammül eder bilmiyorum. Kaç kere daha itebilir içindeki her şeyi o karmaşaya? Kaç yeni kıyı bulabilir ruhumu bırakıp kaçacağım, kaç iklim daha keşfeder aynı anda aynı kıtada, bilmiyorum.

Bilmiyorum hangi ülkenin doğusunda çekecek suyunu, neresi kuruyacak o okyanusun...

Hırçınlığı neden, öfkesi neden, dinmeyişi neden, bilmiyorum. Nerede birikiyor bunca katı hırs, ruhuma sızmanın binlerce yolunu bulan rüzgar gibi olmayıp, taşmanın daha kaç yolunu birden tıkayıverecek usanmadan, bilmiyorum...

Bunca bilmemenin arasında o rüzgarın çarpa çarpa parçaladığı pencereleri bantlıyorum. Islık çalarak girmesinde engel teşkil eden hiçbir durumun olmayışına haber verdiği o boşlukları dolduruyorum. Biri henüz bitmişken, ötekinden de büyük bir başka boşluk daha açılıyor.

Bu hengâmenin içinde sürekli ıslıkları dinliyorum. Hiçbir ritmi olmayan bu seslerin anlamlı bir bütün oluşturmasını, son derece rahatsız bir anlamsızlığın içinden seyrediyorum.

Nasıl birbirlerini bulup, takırtılarını daha ben yolumun sonunu varması gereken yere bile çevirememişken denk düşürebiliyorlar, bilmiyorum... Seyrediyorum. Kendimi iterken bu rutinin içine, daha kaç bilinmezliği ağırlayacağımı düşünüyorum...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dokuzun Öyküsü

Yazan:
Gökyüzünün burukluğunu göğsünde yumuşatıp maviliğe çeviren, yetmeyip o maviliği gözlerindeki ışıltıdan feyzalmış beyaz bulutlarla süsleyen, çorak topraklarımı gökyüzünün o büyülü ışıltısıyla parıldamış sularla besleyen, doğduğum coğrafyanın berrak incisi, biricik sevgilim…  Seni tanımasaydım kaburgamın altında oluşan o büyük, o kapkara boşluğa koca bir dehlizden başka bir isim veremezdim.  Seni tandıktan sonra anladım ki o boşluk, ruhumdaki her veryansını çiçeklendirip oraya ekmem için oluşturulmuş ve yitmek üzere olan cennetlerden herhangi birinin köhne bir bahçesiydi. Anladım ki seninle ekip biçtikçe bollaşacaktı, bereketle yoğrulacaktı topraklarım. Önce zaman geçecekti kendi şahsına münhasır bir biçimde, yani ağır, yani boğazını sıkar gibi insanın, yani öylece akmayan bir su gibi hiç yatağını aşındırmamaktan gocunmamış... Sonra başlayacaktın yaşamaya ve yaşama döndürmeye… Cılız bir yağmur suyuyla can verecektin çıplak ve yıpranık ellerimle diktiğim her tohuma… Her şey, her söz, vuku
Devamı

Salt Bilmek Anatomisi

Yazan:
Düşüyorsunuz ya hani birbirinizi yok etme ve altta bırakma çabalarına. Kendinizi bıraktığınız şu bilmek kavramı size ne sağlıyor ? Nasıl yardımı oluyor ? Hani herkes çok şey bilmenin avantajlı dünyasından bahsediyorken siz neresinde olmak istiyorsunuz o dünyanın ? Hiç anlayamadım ben insanların girdiği bu yarışı. Çok şey bilmek, yani her mekânda doluymuşsunuz gibi her konuya konuşmalarınızla dalabilmek durumunuz sizi sadece ölüme götürür. Bu kadar kesin, keskin, kararlı... Samimiyeti arttırmak gerekiyor bu noktada. İnce duyularınızı kırmak istemezdim ancak bir tokattan daha hallice çarpılması gerekiyor bunların herkesten sakladığınız diğer onlarca yüzünüze. Şâyet uğruna savaştığınız ve savaşmakta olduğunuz bir yangınınız yoksa yahut bir derinliğiniz, bildiğiniz hiçbir şey size gece gözlerinizi kapattığınızda içinizin neden acıdığını tasvir edemeyecek. Ya da yine hiçbir şey içinizde demet demet toparlanmış ve birbirine karışmış çığlıkları kocaman, kapkara bir deftere neden geçirme
Devamı

Şâd

Yazan:
Perde aralıklarınızdan sızıp göz kapaklarınızı aydınlatan sabahın ilk ışıkları vuruyor odanıza. Akşamdan kalan birkaç eksiklik üzerinizde. Yerinizden doğrulup çıkıyorsunuz bir ceset gibi uzanıp kaldığınız yataktan. Perdeyi, yara içinde kalmış ve nasır tutmuş ellerinizle aralıyorsunuz. Odada bulunan bezmişlik kokusunu imhâ etmek adına pencereyi açıyorsunuz, ve yüzünüze vuran soğuklukla birlikte, artık uyanıksınız... Dışarıda, odanızdaki küflenmişlikten çok daha başka bir yaşam var. Çok daha başka kokular. Sanki bunca dizginliğe gömülüşünüz zerre kadar bünyenizi etkilememiş gibi gözlerinizi biraz daha sıkı kapatıp kirpiklerinizin göz çevrenize batma durumuna aldırış etmeden, geceden yağan yağmurun ortalıkta bıraktığı, kendi kimliği niteliğini taşıyan toprak kokusunu içinize çekiyorsunuz. O koku, yeşil eskitilmiş ve yıllanmış bir vazoda bir demet papatyayla içinizin cam kenarına yerleşiveriyor. Sonra, sabahın ilk saatleri olmasından ötürü bir rüzgâr yetişiyor uyanmışlığınıza. İnce b
Devamı