Mağlubiyetin Birinci Çağı

Yazan:
Milyonlarca "var"ın arasında seyrediyorum kendimi. Ben neresindeyim tüm bu varların yükünü sırtlamış, uzayıp giden kaldırımın ? Ben neresindeyim ömrümün ? Hangi çağın büyüyüşüne yer açmak istiyor hüviyetim ?

Bankların birinde, gecenin üçündeyim. Önümde kurumuş bir demet çiçek, ruhumda açmaya meyletmiş cümleler var. Benim göz kamaştıran zihin karışıklığım, kelimelere koşar adım sığınışım, bu kurumuş yaprakların arasında... Ben neresinden ezberlemeye başlıyorum bu dünyayı ? O köprü bu yaprakların hangi tonunda ?
Tüm mevsimlere direnmiş, tüm yağmurlardan sağlam çıkabilmiş bu dal parçaları büyüttü benim nefeslerimi. Cam kenarlarında hiç durmadan sorgularken, hiç durmadan arındırmak isterken kendimi, bir kırmızı balon uzattı parmak uçlarıma... ben aylarca direnişte olup şimdi önümde kırılacak kadar güçsüz düşen şu demetten öğrendim bir düzenin devirdaim ettiğini. Dalındayken canlıydı, renkliydi. Kokusu, kimliği, bir neşesi vardı. Dalındayken hiç olmadığı kadar uzaktı yeryüzünden. Bi serzenişe, bir göz değişine yenik düşmeden, bu savaşı kaybetmeden önceydi. Canlılığı, sesi, çevresine sunduğu güzelliği...

Dalından kopup bilmediği başka dalların arasına karışıp düştü önüme...
Bankların birinde, gecenin üçündeyim ve ben de o demet gibi yenik düşmek üzereyim. Beni yerimden etmeye çalıştıkları şu dünyada, cılız bir papatyanın cılız gölgesiyim. Bir savaştayım, kanın yerini gözyaşlarının tuttuğu bir savaşta. Bir kaos var ruhumda cereyan eden ve ben o kaosun ortasındayım. O kaosun en ortasında, mağlubiyetimin birinci çağındayım...

İnsanlar tanıyorum adımlarım tökezlerken bu çağın sonunda. Kendini hiçbir varlıkla mukayeseye tâbi tutmamış insanlar... oturup bir demetin önüne konuluşunu hiç sorgulamamış, yeryüzünü ziyân etmiş insanlar... bu kurumuşluğun yegâne sebebi düşünmeyen insanın ona el uzatışı diye hiç hiddetlenmemiş, hiç umursamamış insanlar... ona bahşedilen her rengi somutlaştıran, ona armağan olsun diye süse püse karıştırılmış her ruhu solduran, kendi değerini kendi kalbinin mahiyetini bir kaldırım taşına bakarken bile hiç hatırlamamış insanlar...
İnsanlar tanıyorum adımlarım tökezlerken bu çağın sonunda. incelikten kaçıp arkalarına bakmadan incitmeye doğru gözleri kapalı koşan insanlar. Hangi yaprağı ağrıdı bu papatyanın, hangi yaprağına düştü bu yıldırım diye hiç meraklanmayan, sadece nefes almaktan ibaret, et yığınından öteye geçemeyen, düşünme tenezzülüne girişmeyen insanlar...

İnsanlar tanıyorum adımlarım tökezlerken bu çağın sonunda. Bu dünyadan papatyanın kök saldığı toprak kadar yaş almış insanlar. Büyüyememiş, çoçuk kalamamış, arafta sıkışmış, kendinden utanan insanlar. Küçük dağları yaratan (!) ve yarattıkları o dağlardan kendi emeklerini yolan insanlar...

Adımlarımdaki bu tökezlemeler kanatırken dizlerimi, kaybolmayı diledim o demetin içerisinde. Daha fazla yenik düşmemek için bu savaşta, daha fazla giymemek için bu yenilgiyi...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dokuzun Öyküsü

Yazan:
Gökyüzünün burukluğunu göğsünde yumuşatıp maviliğe çeviren, yetmeyip o maviliği gözlerindeki ışıltıdan feyzalmış beyaz bulutlarla süsleyen, çorak topraklarımı gökyüzünün o büyülü ışıltısıyla parıldamış sularla besleyen, doğduğum coğrafyanın berrak incisi, biricik sevgilim…  Seni tanımasaydım kaburgamın altında oluşan o büyük, o kapkara boşluğa koca bir dehlizden başka bir isim veremezdim.  Seni tandıktan sonra anladım ki o boşluk, ruhumdaki her veryansını çiçeklendirip oraya ekmem için oluşturulmuş ve yitmek üzere olan cennetlerden herhangi birinin köhne bir bahçesiydi. Anladım ki seninle ekip biçtikçe bollaşacaktı, bereketle yoğrulacaktı topraklarım. Önce zaman geçecekti kendi şahsına münhasır bir biçimde, yani ağır, yani boğazını sıkar gibi insanın, yani öylece akmayan bir su gibi hiç yatağını aşındırmamaktan gocunmamış... Sonra başlayacaktın yaşamaya ve yaşama döndürmeye… Cılız bir yağmur suyuyla can verecektin çıplak ve yıpranık ellerimle diktiğim her tohuma… Her şey, her söz, vuku
Devamı

Salt Bilmek Anatomisi

Yazan:
Düşüyorsunuz ya hani birbirinizi yok etme ve altta bırakma çabalarına. Kendinizi bıraktığınız şu bilmek kavramı size ne sağlıyor ? Nasıl yardımı oluyor ? Hani herkes çok şey bilmenin avantajlı dünyasından bahsediyorken siz neresinde olmak istiyorsunuz o dünyanın ? Hiç anlayamadım ben insanların girdiği bu yarışı. Çok şey bilmek, yani her mekânda doluymuşsunuz gibi her konuya konuşmalarınızla dalabilmek durumunuz sizi sadece ölüme götürür. Bu kadar kesin, keskin, kararlı... Samimiyeti arttırmak gerekiyor bu noktada. İnce duyularınızı kırmak istemezdim ancak bir tokattan daha hallice çarpılması gerekiyor bunların herkesten sakladığınız diğer onlarca yüzünüze. Şâyet uğruna savaştığınız ve savaşmakta olduğunuz bir yangınınız yoksa yahut bir derinliğiniz, bildiğiniz hiçbir şey size gece gözlerinizi kapattığınızda içinizin neden acıdığını tasvir edemeyecek. Ya da yine hiçbir şey içinizde demet demet toparlanmış ve birbirine karışmış çığlıkları kocaman, kapkara bir deftere neden geçirme
Devamı

Şâd

Yazan:
Perde aralıklarınızdan sızıp göz kapaklarınızı aydınlatan sabahın ilk ışıkları vuruyor odanıza. Akşamdan kalan birkaç eksiklik üzerinizde. Yerinizden doğrulup çıkıyorsunuz bir ceset gibi uzanıp kaldığınız yataktan. Perdeyi, yara içinde kalmış ve nasır tutmuş ellerinizle aralıyorsunuz. Odada bulunan bezmişlik kokusunu imhâ etmek adına pencereyi açıyorsunuz, ve yüzünüze vuran soğuklukla birlikte, artık uyanıksınız... Dışarıda, odanızdaki küflenmişlikten çok daha başka bir yaşam var. Çok daha başka kokular. Sanki bunca dizginliğe gömülüşünüz zerre kadar bünyenizi etkilememiş gibi gözlerinizi biraz daha sıkı kapatıp kirpiklerinizin göz çevrenize batma durumuna aldırış etmeden, geceden yağan yağmurun ortalıkta bıraktığı, kendi kimliği niteliğini taşıyan toprak kokusunu içinize çekiyorsunuz. O koku, yeşil eskitilmiş ve yıllanmış bir vazoda bir demet papatyayla içinizin cam kenarına yerleşiveriyor. Sonra, sabahın ilk saatleri olmasından ötürü bir rüzgâr yetişiyor uyanmışlığınıza. İnce b
Devamı