Kırmızı Koltuk

Yazan:

Geçsen karşıma şimdi, otursan bir koltuğa… Ruhunu izlemeye başlasa ruhum, gönlüm kendisini hapseden bütün karanlıklardan sıyrılıp da şöyle bir ferahlasa. Ellerim tutmaya başlasa yeniden, gözlerim âmâlıktan sıyrılsa. Nefes aldığım esnada tüm hücrelerim yeniden can bulmuşçasına ayaklansa… Sesini işitsem narin narin, bana uzun kısa fark etmeksizin meseller anlatsan. İnsanları konuşsak, kışı konuşsak… Turuncu ışıklardan, mumların kokularından, telaşların renklerinden sohbetlerin kıyısına vursak. Buz gibi havayı ısıtsa karşımda oturuyor oluşun; bütün bir kışı bir ömür katlanılır hale getirse. Hırkamı parmak uçlarıma kadar çekişlerime şahitlik etsen mesela…

Geçsen karşıma şimdi, otursan bir koltuğa… Elinde Didem Madaklar, sesinde kadifeden bir tını, korkularıma satırlar okusan. Desen ki bu sensin, desen ki bu benim, desen ki bütün şiirler biziz bu dünyada…

Uzadıkça uzasa muhabbetin geceyi aydınlatmaya meyleden pak ipi, derinleştikçe derinleşse aradaki muntazam bağ. Hava koyulaştıkça açsa sesindeki fesleğenlerin kokusu içimizi, sokaklar sessizleştikçe yepyeni hikâyelere sarılsak baktığımız camlardan. Uzaktaki hastane odalarının yanan ışıklarından konuşsak; hangi hastanın nasıl bir hayatı vardı, hangi doktor hangi odanın hayatını kurtardı? Tepedeki evlerden ışıkları yananların kendilerine ait bir masalı var mıydı, hangi şehrin masalı en mutlu biterdi?

Gökyüzüne yaslasak sonra ağırlaştıkça ağırlaşan başımızı; hangi yıldız bize o an gördüğümüz son parıltısını, son ışığını kaç yıl önce göndermiş de ölmüştü, yıllar sonra o ânın boşluğuna hangi yıldız doğacaktı ve bizim gözlerimizin bakarken karanlığa denk düştüğü yere kimlerin gözleri sorgulayarak bakacaktı? Hepsine verecek cevaplar, yazacak şiirler bulsak. Hepsine birer hâtıralık pay, birer tebessümlük çehre biçsek…

Geçsen karşıma şimdi, otursan bir koltuğa… Elimizde makas, şekil versek dünyaya. Desek ki,  bu umudun sınırı bu sevincin. Çitler çeksek envai çeşit yeşil otun bittiği o sınırlara…  Kestiğimiz yere ulaşamasa alacağı varmışçasına hızlı akmaya yemin etmiş zaman kavramı. Bir biz kalsak o kesiklerin ardında. Çiçekler sulasak, kahvaltı masalarına kahkahalar doluştursak, her şeye bir çözüm her imkânsızlığa bir mümkünlük giydirsek…

Geçsen karşıma şimdi, otursan bir koltuğa. Değişse yeryüzünde işleyen zaman. Sen oradayken evrilse, asırlar sürse bir saatin geçişi, asırlar sürse sesindeki kadifeliğin havadan sıyrılması… Geçsen karşıma şimdi, inandırsan beni bir an için dağların tepelerine dizilmiş evlerde peyda olan bu akşam sevinçlerine, bu çeşit çeşit mümkünlük giyinen güzelliklere. İnandırsan şiirlerde acıların değil çiçeklerin açtığına… Ne çok inanasım var bir bilsen, ne çok inanasım var yaşayacağıma…

Geçsen karşıma şimdi, otursan bir koltuğa… Ruhunu izlemeye başlasa ruhum, gönlüm kendisini hapseden bütün karanlıklardan sıyrılıp da şöyle bir ferahlasa…

Yorumlar

  1. Adsız7 Kasım 2020 15:17

    Hocam,elinize emeğinize en önemlisi de yüreğinize sağlık çok güzel bir yazı olmuş

    YanıtlaSil
  2. Adsız7 Kasım 2020 15:33

    Hocam, elinize emeğinize en önemlisi de yüreğinize sağlık gercekten çok güzel bir yazı olmuş

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Fêrimah26 Kasım 2020 13:30

      Çok teşekkür ederim. İçinize küçük bir ses dahi olmuşsa ne mutlu bana...

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dokuzun Öyküsü

Yazan:
Gökyüzünün burukluğunu göğsünde yumuşatıp maviliğe çeviren, yetmeyip o maviliği gözlerindeki ışıltıdan feyzalmış beyaz bulutlarla süsleyen, çorak topraklarımı gökyüzünün o büyülü ışıltısıyla parıldamış sularla besleyen, doğduğum coğrafyanın berrak incisi, biricik sevgilim…  Seni tanımasaydım kaburgamın altında oluşan o büyük, o kapkara boşluğa koca bir dehlizden başka bir isim veremezdim.  Seni tandıktan sonra anladım ki o boşluk, ruhumdaki her veryansını çiçeklendirip oraya ekmem için oluşturulmuş ve yitmek üzere olan cennetlerden herhangi birinin köhne bir bahçesiydi. Anladım ki seninle ekip biçtikçe bollaşacaktı, bereketle yoğrulacaktı topraklarım. Önce zaman geçecekti kendi şahsına münhasır bir biçimde, yani ağır, yani boğazını sıkar gibi insanın, yani öylece akmayan bir su gibi hiç yatağını aşındırmamaktan gocunmamış... Sonra başlayacaktın yaşamaya ve yaşama döndürmeye… Cılız bir yağmur suyuyla can verecektin çıplak ve yıpranık ellerimle diktiğim her tohuma… Her şey, her söz, vuku
Devamı

Salt Bilmek Anatomisi

Yazan:
Düşüyorsunuz ya hani birbirinizi yok etme ve altta bırakma çabalarına. Kendinizi bıraktığınız şu bilmek kavramı size ne sağlıyor ? Nasıl yardımı oluyor ? Hani herkes çok şey bilmenin avantajlı dünyasından bahsediyorken siz neresinde olmak istiyorsunuz o dünyanın ? Hiç anlayamadım ben insanların girdiği bu yarışı. Çok şey bilmek, yani her mekânda doluymuşsunuz gibi her konuya konuşmalarınızla dalabilmek durumunuz sizi sadece ölüme götürür. Bu kadar kesin, keskin, kararlı... Samimiyeti arttırmak gerekiyor bu noktada. İnce duyularınızı kırmak istemezdim ancak bir tokattan daha hallice çarpılması gerekiyor bunların herkesten sakladığınız diğer onlarca yüzünüze. Şâyet uğruna savaştığınız ve savaşmakta olduğunuz bir yangınınız yoksa yahut bir derinliğiniz, bildiğiniz hiçbir şey size gece gözlerinizi kapattığınızda içinizin neden acıdığını tasvir edemeyecek. Ya da yine hiçbir şey içinizde demet demet toparlanmış ve birbirine karışmış çığlıkları kocaman, kapkara bir deftere neden geçirme
Devamı

Şâd

Yazan:
Perde aralıklarınızdan sızıp göz kapaklarınızı aydınlatan sabahın ilk ışıkları vuruyor odanıza. Akşamdan kalan birkaç eksiklik üzerinizde. Yerinizden doğrulup çıkıyorsunuz bir ceset gibi uzanıp kaldığınız yataktan. Perdeyi, yara içinde kalmış ve nasır tutmuş ellerinizle aralıyorsunuz. Odada bulunan bezmişlik kokusunu imhâ etmek adına pencereyi açıyorsunuz, ve yüzünüze vuran soğuklukla birlikte, artık uyanıksınız... Dışarıda, odanızdaki küflenmişlikten çok daha başka bir yaşam var. Çok daha başka kokular. Sanki bunca dizginliğe gömülüşünüz zerre kadar bünyenizi etkilememiş gibi gözlerinizi biraz daha sıkı kapatıp kirpiklerinizin göz çevrenize batma durumuna aldırış etmeden, geceden yağan yağmurun ortalıkta bıraktığı, kendi kimliği niteliğini taşıyan toprak kokusunu içinize çekiyorsunuz. O koku, yeşil eskitilmiş ve yıllanmış bir vazoda bir demet papatyayla içinizin cam kenarına yerleşiveriyor. Sonra, sabahın ilk saatleri olmasından ötürü bir rüzgâr yetişiyor uyanmışlığınıza. İnce b
Devamı