Hafızamdaki Portreniz

Yazan:

Beni anlamamakla, küçümsemekle suçlayan insanlar girmeye başladı hayatıma. Anlamamak ve küçümsemek ile suçlayan basit, güçsüz, önyargılarına saplanmış aciz insanlar...

Şöyle uzunca bir gecede, sessizliğine esir düştüğüm bir gecede hayal ediyorum... Tüm yıkılmışlıklarımı, parçalanmışlıklarımı...

Fütursuzca bağırıyorum.. Kaç yıl harcadın toparlamak için kendini ? İçinden kopan parçaları anlatamadığın için kaç ayını verdin o dört duvar arasına sığınmanın bizzat kendisiyle beraber getirmiş olduğu mecburi çaresizliğe ? Kaç gece yaptığın hatalardan, canının sökülüşünden uyuyamadın ? Kaç defa hayalinin inşâsına başlamışken  sırılsıklam olmuş yastığınla ses çıkmaması için ağzını kapatırken buldun kendini ? Hiç tahmin etmeyeceğin, bir ihtimal gülüyor olabileceğin bir ortamda aniden kaç defa diktin gözlerini O'nun seni izlediği gökyüzüne ? Kaç defa diktin başını da sıktın düşlerini ? Tırnakların avuçlarını parçalayana dek sıkıştırdın ellerini ?! Kaç defa titredi parçalanmış ellerin bitmiş, bitirilmiş hayatlar için ?  Söylesene, kaç defa cesaret edebildin gözlerinin kızarıklığı, gözkapaklarının en ince damarına kadar belirginleşmiş şişmişliği ve göz altlarının morarmışlığıyla odandan çıkmaya ?  İnsanlardan ne kadar tiksindin ? Ne yaşadın da şuçlamaya hak buluyorsun kendinde ? Kaç defa dizlerin, başını dayayacak bir omuz oldu ? Aslında, sen kaç defa gecenin getirdiklerine aşık oldun ? Kayboluşlarda aradın mı kendini ? Kaybetmeye hazırladın mı kendini hiç ?  Geceler boyu öylece dikili kalıp, karanlıkta yüzünün zifiri yansımasını izledin mi ?

 Bu duyguyu tatmadan ölmemelisin. Bu çaresizliğe düşmeden.

Titreyen vücudunla dimdik durabildin mi sen ? Tüm bunlara harcamak için kaç yılını değerli gördün ?

Hepiniz o kadar ironik geliyorsunuz ki... bu denli kuvvetli bir hazine-i hakikati kazanamamış insanlar olarak, üstünlüğümle küçümsediğimi îma eden aklını standart bir ömre adamış zayıf vücutlar olarak, yargılıyorsunuz beni. Devam edin. Size birgün böylesine güçlü sesleneceğim. Size böyle seslendiğimi böylece beyan edeceğim aklımdakileri. Hepiniz için çizdiğim portrelerinizi yakacağım gözleriniz önünde bir bir ! Gözlerinizden yansımalarını izleyeceğim o ateşin. Kül oluşunuza az bir zaman kala verdiğiniz tepkiler ile yeni yeni portreler biriktireceğim hafızamda. Renksiz kelimelerimin içinde kayboluşunuza ithafen dimdik durup selam vereceğim karşıma gelenlere ! Hepiniz teker teker erirken kibrinizde ben bağıracağım. Siz boğulurken çığlık çığlığa, ben haykıracağım boşluğa. HOŞGELDİN KARANLIK ! hoşgeldin, bana geceyi sığınak kılan ! Sizi o bilmişliğinizle yerin diplerine uğurlayacağım sonra...

O zaman anlayacaksınız...
Tüm bunlardan sonra, sizde birgün başkası adına karanlığı selamladığınızda, işte o zaman kapılarımı size aralayacağım...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dokuzun Öyküsü

Yazan:
Gökyüzünün burukluğunu göğsünde yumuşatıp maviliğe çeviren, yetmeyip o maviliği gözlerindeki ışıltıdan feyzalmış beyaz bulutlarla süsleyen, çorak topraklarımı gökyüzünün o büyülü ışıltısıyla parıldamış sularla besleyen, doğduğum coğrafyanın berrak incisi, biricik sevgilim…  Seni tanımasaydım kaburgamın altında oluşan o büyük, o kapkara boşluğa koca bir dehlizden başka bir isim veremezdim.  Seni tandıktan sonra anladım ki o boşluk, ruhumdaki her veryansını çiçeklendirip oraya ekmem için oluşturulmuş ve yitmek üzere olan cennetlerden herhangi birinin köhne bir bahçesiydi. Anladım ki seninle ekip biçtikçe bollaşacaktı, bereketle yoğrulacaktı topraklarım. Önce zaman geçecekti kendi şahsına münhasır bir biçimde, yani ağır, yani boğazını sıkar gibi insanın, yani öylece akmayan bir su gibi hiç yatağını aşındırmamaktan gocunmamış... Sonra başlayacaktın yaşamaya ve yaşama döndürmeye… Cılız bir yağmur suyuyla can verecektin çıplak ve yıpranık ellerimle diktiğim her tohuma… Her şey, her söz, vuku
Devamı

Salt Bilmek Anatomisi

Yazan:
Düşüyorsunuz ya hani birbirinizi yok etme ve altta bırakma çabalarına. Kendinizi bıraktığınız şu bilmek kavramı size ne sağlıyor ? Nasıl yardımı oluyor ? Hani herkes çok şey bilmenin avantajlı dünyasından bahsediyorken siz neresinde olmak istiyorsunuz o dünyanın ? Hiç anlayamadım ben insanların girdiği bu yarışı. Çok şey bilmek, yani her mekânda doluymuşsunuz gibi her konuya konuşmalarınızla dalabilmek durumunuz sizi sadece ölüme götürür. Bu kadar kesin, keskin, kararlı... Samimiyeti arttırmak gerekiyor bu noktada. İnce duyularınızı kırmak istemezdim ancak bir tokattan daha hallice çarpılması gerekiyor bunların herkesten sakladığınız diğer onlarca yüzünüze. Şâyet uğruna savaştığınız ve savaşmakta olduğunuz bir yangınınız yoksa yahut bir derinliğiniz, bildiğiniz hiçbir şey size gece gözlerinizi kapattığınızda içinizin neden acıdığını tasvir edemeyecek. Ya da yine hiçbir şey içinizde demet demet toparlanmış ve birbirine karışmış çığlıkları kocaman, kapkara bir deftere neden geçirme
Devamı

Şâd

Yazan:
Perde aralıklarınızdan sızıp göz kapaklarınızı aydınlatan sabahın ilk ışıkları vuruyor odanıza. Akşamdan kalan birkaç eksiklik üzerinizde. Yerinizden doğrulup çıkıyorsunuz bir ceset gibi uzanıp kaldığınız yataktan. Perdeyi, yara içinde kalmış ve nasır tutmuş ellerinizle aralıyorsunuz. Odada bulunan bezmişlik kokusunu imhâ etmek adına pencereyi açıyorsunuz, ve yüzünüze vuran soğuklukla birlikte, artık uyanıksınız... Dışarıda, odanızdaki küflenmişlikten çok daha başka bir yaşam var. Çok daha başka kokular. Sanki bunca dizginliğe gömülüşünüz zerre kadar bünyenizi etkilememiş gibi gözlerinizi biraz daha sıkı kapatıp kirpiklerinizin göz çevrenize batma durumuna aldırış etmeden, geceden yağan yağmurun ortalıkta bıraktığı, kendi kimliği niteliğini taşıyan toprak kokusunu içinize çekiyorsunuz. O koku, yeşil eskitilmiş ve yıllanmış bir vazoda bir demet papatyayla içinizin cam kenarına yerleşiveriyor. Sonra, sabahın ilk saatleri olmasından ötürü bir rüzgâr yetişiyor uyanmışlığınıza. İnce b
Devamı