Menekşe Kokusuna 15 Kala

Yazan:
Kafamın içinde muazzam büyüklüklerde depremler oluyor, uyuyamadığım geceler. Sabahına kurumuş gözyaşları ile uyandığım geceler. Gözlerimin zaman zaman ağırlaşıp kapandığını hissediyorum.

Kafam artık hiçbir şey almıyor. Kafamın almadığı kadar vücudum da taşıyamıyor ve yoruluyorum.
Anlattıkça bıkan suratlar görüyorum. İçime ata ata çürüyen ciğerlerim.

 Bir kalem kırılsa, bin hayat söndü ve tüm limanlar gemisiz kaldı diye dert edinir ağlarım. İnsanlar, ne de boş ağlıyor diye gelip geçerler önümden. Hepsinin yüzünde aynı ifade. Tiksinti...

Oysa bu tiksintiyi(!) duyan insanların hepsi aslında ağlamanın, insanı nasıl temizlediğini hiçbir zaman bilemeyecek olan mahluklar ! Bu ifadeyi her insanda gördüm, kendini kaybedende de, malını kaybedende de.

Oysa ne büyük bir arayıştır insanın kendini, kendi çölü içinde araması. Fakat insanlar sadece bu ifadeyi yüzlerine damgalamakla yaşıyorlar. Ne korkunç bir yaşama şekli ve ne korkunç bir kalabalık...

Sırf bu yüzden, insanlara alışmadım. Alışamıyorum...

Bir veda vaktinin sesidir şimdi kulaklarımda yankılanan bu çığlıklar. İçimin en derinlerindeki uçurum diplerinde duran kırılmışlıklardan yankılanıp da gelen...
Bir kayboluşun hikayesi ve belki de sadece geceye bir selam. Güneşe ise veda...

Şimdi, şu yıldızların altında kulaklarımda yankılanan, uçurumdan düşenlerimin- yada uçmak isteyip de yere çakılanlarımın-  veda sesidir...
Uzaklarda bir yüz, bir koku. Yakınlarda bir kalabalık ve bir uçurum. Artık bir vedanın sesidir bu bulutlar içinden yankılanan...

Bir bardağın kırılışı, bir kırlangıcın ağlaması, bir insanın değişmesi ve tüm varlıkların yok olması. Bir vedanın yaklaştıkça artan adım sesleridir. İçinde kaybolmaya aşık olduğum menekşenin kokusu kadar gerçek, bir insanın nefes alması kadar normal.

Şimdi. Tam şu saatte, bir veda vaktinin sesidir kulaklarımda yankılanan çığlıklar. Gökyüzünün, ciğerlerimde dolaşması kadar özgürleştirici ve siyahın yok olması kadar ürkütücü.

Veda'nın çanlarıdır şimdi, ağır ağır çalan...


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dokuzun Öyküsü

Yazan:
Gökyüzünün burukluğunu göğsünde yumuşatıp maviliğe çeviren, yetmeyip o maviliği gözlerindeki ışıltıdan feyzalmış beyaz bulutlarla süsleyen, çorak topraklarımı gökyüzünün o büyülü ışıltısıyla parıldamış sularla besleyen, doğduğum coğrafyanın berrak incisi, biricik sevgilim…  Seni tanımasaydım kaburgamın altında oluşan o büyük, o kapkara boşluğa koca bir dehlizden başka bir isim veremezdim.  Seni tandıktan sonra anladım ki o boşluk, ruhumdaki her veryansını çiçeklendirip oraya ekmem için oluşturulmuş ve yitmek üzere olan cennetlerden herhangi birinin köhne bir bahçesiydi. Anladım ki seninle ekip biçtikçe bollaşacaktı, bereketle yoğrulacaktı topraklarım. Önce zaman geçecekti kendi şahsına münhasır bir biçimde, yani ağır, yani boğazını sıkar gibi insanın, yani öylece akmayan bir su gibi hiç yatağını aşındırmamaktan gocunmamış... Sonra başlayacaktın yaşamaya ve yaşama döndürmeye… Cılız bir yağmur suyuyla can verecektin çıplak ve yıpranık ellerimle diktiğim her tohuma… Her şey, her söz, vuku
Devamı

Salt Bilmek Anatomisi

Yazan:
Düşüyorsunuz ya hani birbirinizi yok etme ve altta bırakma çabalarına. Kendinizi bıraktığınız şu bilmek kavramı size ne sağlıyor ? Nasıl yardımı oluyor ? Hani herkes çok şey bilmenin avantajlı dünyasından bahsediyorken siz neresinde olmak istiyorsunuz o dünyanın ? Hiç anlayamadım ben insanların girdiği bu yarışı. Çok şey bilmek, yani her mekânda doluymuşsunuz gibi her konuya konuşmalarınızla dalabilmek durumunuz sizi sadece ölüme götürür. Bu kadar kesin, keskin, kararlı... Samimiyeti arttırmak gerekiyor bu noktada. İnce duyularınızı kırmak istemezdim ancak bir tokattan daha hallice çarpılması gerekiyor bunların herkesten sakladığınız diğer onlarca yüzünüze. Şâyet uğruna savaştığınız ve savaşmakta olduğunuz bir yangınınız yoksa yahut bir derinliğiniz, bildiğiniz hiçbir şey size gece gözlerinizi kapattığınızda içinizin neden acıdığını tasvir edemeyecek. Ya da yine hiçbir şey içinizde demet demet toparlanmış ve birbirine karışmış çığlıkları kocaman, kapkara bir deftere neden geçirme
Devamı

Şâd

Yazan:
Perde aralıklarınızdan sızıp göz kapaklarınızı aydınlatan sabahın ilk ışıkları vuruyor odanıza. Akşamdan kalan birkaç eksiklik üzerinizde. Yerinizden doğrulup çıkıyorsunuz bir ceset gibi uzanıp kaldığınız yataktan. Perdeyi, yara içinde kalmış ve nasır tutmuş ellerinizle aralıyorsunuz. Odada bulunan bezmişlik kokusunu imhâ etmek adına pencereyi açıyorsunuz, ve yüzünüze vuran soğuklukla birlikte, artık uyanıksınız... Dışarıda, odanızdaki küflenmişlikten çok daha başka bir yaşam var. Çok daha başka kokular. Sanki bunca dizginliğe gömülüşünüz zerre kadar bünyenizi etkilememiş gibi gözlerinizi biraz daha sıkı kapatıp kirpiklerinizin göz çevrenize batma durumuna aldırış etmeden, geceden yağan yağmurun ortalıkta bıraktığı, kendi kimliği niteliğini taşıyan toprak kokusunu içinize çekiyorsunuz. O koku, yeşil eskitilmiş ve yıllanmış bir vazoda bir demet papatyayla içinizin cam kenarına yerleşiveriyor. Sonra, sabahın ilk saatleri olmasından ötürü bir rüzgâr yetişiyor uyanmışlığınıza. İnce b
Devamı