Tını

Yazan:
Binbir zahmetle çekip çıkardılar bizi o karanlık ve köhne yerlerden. Çeşit çeşit sızıyla katlandılar griliklerimize. Şimdi adım adım aynı sona sürüklenişimizi izlemekten başka birşey yapamıyoruz. Öylece, kendi yok oluşumuzu büyükçe sessizliklere gömüle gömüle izliyoruz. Kimse 'acaba?' Diye düşünmenin dışına çıkamıyor. Ve yine kimse, içimizde geceler boyu biriktirilen keşkeleri duymuyor. Milim milim yaklaşıyoruz gülümseyeceğimizi düşündüğümüz günlere bu karanlık içerisinden...

Bir salıncağa ilişiyorum usulca. Yeşil bir örtüyle kaplanmış. Gece yoğun, yıldızlar herzamankinden çok daha parlak ve yakın görünüyor.

Gözlerimi asıyorum gökyüzüne. İçinde tedirginlik barındıran tüm bakışlarımı. Titreyen ellerimle usul usul yıldızların arasına bırakıyorum. Sonra uzanıyorum yeşil örtü giydirilmiş salıncakta. Üzerime yağıyor bakışlarım. Kendime gelmek için gökyüzünden geçiyorum. Başka bir yol bulamıyorum beni hafifletecek. Başka bir çıkıştan yayılıp da gelen temiz havayı hissedemiyorum...

Biraz zaman geçiyor, karanlığa karışıyor ses tonum benliğimle beraber. Konuşuyorum gökyüzümde hakimiyetini ilan etmiş tek buluta, tek kırgınlığımın tınılarını iletiyorum hıçkırıklarımla süsleyerek. Benimle beraber ağlıyor. Gökyüzünden üzerime, kendime gelmek için geçtiğim yoldan ince ince damlalar yağıyor. Önce yüzüm nemleniyor, yüzümü silmek için ellerimi kaldırdığımdaysa tamamen ıslanıyorum.

Çok geçmeden bir bardağın kırılış sesi geliyor bambaşka bir dünyadan. Parçaları, benim bir türlü toplarlanmayan yanlarım gibi tane tane etrafa dağılıyor. İçim gibi...

İçim dağınık. Gökyüzünden süzülen damlalarla topluyorum bir bir. Zaman biraz daha hızlı akıyor gibi ben şuracıkta uyuşukluğun büyüsüne kapılmış sallanırken. Bana eşlik eden mavilik daha çabuk geçiyor gibi yanımdan. Sanki izledikçe uzaktan uzağa, her şey bir kat farkla katlanılası bir hale giriyor. Sanki, ertelediğim her şeyin vakti daha bir farklı yaklaşıyor bana. Yetişmeye çalışıyorum hayallerime, umutlarıma, hepsine yetecek gücü tek tınıda buluyorum.

Bulutun şuncacık yangından kavrulmuş sesi, meydan okuyor bahara...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dokuzun Öyküsü

Yazan:
Gökyüzünün burukluğunu göğsünde yumuşatıp maviliğe çeviren, yetmeyip o maviliği gözlerindeki ışıltıdan feyzalmış beyaz bulutlarla süsleyen, çorak topraklarımı gökyüzünün o büyülü ışıltısıyla parıldamış sularla besleyen, doğduğum coğrafyanın berrak incisi, biricik sevgilim…  Seni tanımasaydım kaburgamın altında oluşan o büyük, o kapkara boşluğa koca bir dehlizden başka bir isim veremezdim.  Seni tandıktan sonra anladım ki o boşluk, ruhumdaki her veryansını çiçeklendirip oraya ekmem için oluşturulmuş ve yitmek üzere olan cennetlerden herhangi birinin köhne bir bahçesiydi. Anladım ki seninle ekip biçtikçe bollaşacaktı, bereketle yoğrulacaktı topraklarım. Önce zaman geçecekti kendi şahsına münhasır bir biçimde, yani ağır, yani boğazını sıkar gibi insanın, yani öylece akmayan bir su gibi hiç yatağını aşındırmamaktan gocunmamış... Sonra başlayacaktın yaşamaya ve yaşama döndürmeye… Cılız bir yağmur suyuyla can verecektin çıplak ve yıpranık ellerimle diktiğim her tohuma… Her şey, her söz, vuku
Devamı

Salt Bilmek Anatomisi

Yazan:
Düşüyorsunuz ya hani birbirinizi yok etme ve altta bırakma çabalarına. Kendinizi bıraktığınız şu bilmek kavramı size ne sağlıyor ? Nasıl yardımı oluyor ? Hani herkes çok şey bilmenin avantajlı dünyasından bahsediyorken siz neresinde olmak istiyorsunuz o dünyanın ? Hiç anlayamadım ben insanların girdiği bu yarışı. Çok şey bilmek, yani her mekânda doluymuşsunuz gibi her konuya konuşmalarınızla dalabilmek durumunuz sizi sadece ölüme götürür. Bu kadar kesin, keskin, kararlı... Samimiyeti arttırmak gerekiyor bu noktada. İnce duyularınızı kırmak istemezdim ancak bir tokattan daha hallice çarpılması gerekiyor bunların herkesten sakladığınız diğer onlarca yüzünüze. Şâyet uğruna savaştığınız ve savaşmakta olduğunuz bir yangınınız yoksa yahut bir derinliğiniz, bildiğiniz hiçbir şey size gece gözlerinizi kapattığınızda içinizin neden acıdığını tasvir edemeyecek. Ya da yine hiçbir şey içinizde demet demet toparlanmış ve birbirine karışmış çığlıkları kocaman, kapkara bir deftere neden geçirme
Devamı

Şâd

Yazan:
Perde aralıklarınızdan sızıp göz kapaklarınızı aydınlatan sabahın ilk ışıkları vuruyor odanıza. Akşamdan kalan birkaç eksiklik üzerinizde. Yerinizden doğrulup çıkıyorsunuz bir ceset gibi uzanıp kaldığınız yataktan. Perdeyi, yara içinde kalmış ve nasır tutmuş ellerinizle aralıyorsunuz. Odada bulunan bezmişlik kokusunu imhâ etmek adına pencereyi açıyorsunuz, ve yüzünüze vuran soğuklukla birlikte, artık uyanıksınız... Dışarıda, odanızdaki küflenmişlikten çok daha başka bir yaşam var. Çok daha başka kokular. Sanki bunca dizginliğe gömülüşünüz zerre kadar bünyenizi etkilememiş gibi gözlerinizi biraz daha sıkı kapatıp kirpiklerinizin göz çevrenize batma durumuna aldırış etmeden, geceden yağan yağmurun ortalıkta bıraktığı, kendi kimliği niteliğini taşıyan toprak kokusunu içinize çekiyorsunuz. O koku, yeşil eskitilmiş ve yıllanmış bir vazoda bir demet papatyayla içinizin cam kenarına yerleşiveriyor. Sonra, sabahın ilk saatleri olmasından ötürü bir rüzgâr yetişiyor uyanmışlığınıza. İnce b
Devamı