13 Mayıs

Yazan:
Yazmak için çok acı gerekir zannımca, vesselam...

Acıya taşmak, yanmak, ateş olmak gerekir. Birine yaklaştığın vakit, onu yakmaktan korkacaksın hem ona yanmaktan...

Korku...
Yazının evrensel dilidir. Ateşi yazabildin mi hiç ?!... İstisnasız her gün ve her gece acıyı da, ateşi de beraber yazdım.
Sonra titreye tireye parmağımı kağıtların ucuna sürdüm. Sürmem ile kağıtların üzerinde hakimiyetini ilan eden cümlelerimin alev alması bir oldu. Benim külleşmem ve kağıtlar üzerinde yer alan her bir harfin tek tek toz olması gibi.

Oldukça soğuk bir gecede yakılan, cılız bir ateşin kimseyi ısıtamayışı gibi...

Elimi uzatacak gibi oluyorum. Sonra karşımdakinin de benim ile aynı kadere bağlanacağından korkuyorum. İçinde gömülü kaldığım şu dehlizin duvarlarına birilerinin adını yazmaktan çekiniyorum.

Yanacağını bile bile kim yaklaşır ki bir ateşe ?

İnsanlardan kaçışım bu yüzden belki de...
Serin bir yaz gecesinin içinde, yüzüme vuran ılık rüzgarı ve bu denli büyülü bir rüzgarın baş döndürücü kokusunu hiç hissedemeyişimden. Ilık rüzgarların koca ağaçları tavaf ettiği gecelerde benim, gözlerime hapsolan su birikintilerini özgür bırakmak umuduyla o tavafa ortak olmamdan.

Uyuşturulmuş hislerim ve başımı, alışılmışın kesinlikle dışında olan bir kabullenme ile öne eğip, beni kör edecek kadar karanlık bir gecede, sağır edici bir sessizliği içime çeker gibi dizlerimi olağan gücümle karnıma çekip  ellerimi moraracak kadar sıkarak birbirine kenetlemem.

Dişlerimi sıka sıka  derin nefesler aldığım saatlerde, gökyüzüne bakıp ' biliyorum geçmeyecek ama alışacaksın ' diyerek bağırmamdandır hepsi...

Kendi içimde her gece kenarından döndüğüm uçurumlardan yankılanan sesler.

Gürültüler ülkesinden ateşin içine düşmeye râzı bakan bir çift göz ile daima karanlığın verdiği ürkütücülüğü yok etmeye karşı duyduğum istekten...

Biraz sabır diyorum...
Sabır.

Gözlerimin şişkinliği inene kadar. Ilık rüzgarlara binaen bedenimde kalıplaşmış halde ebediyetini kanıtlamış uyuşukluk hissini atana kadar. Yeniden hissedip, hiç düşünmeden bir an durabilme yetisine sahip olana kadar.

Kendinden emin birkaç adım sadece.

Gecenin sessizliği, çığlıklarla süslenmiş bulutların üzerimize nazikçe indirdiği yağmur damlalarıyla yırtılmaktan vazgeçene kadar.

Karanlık,  kör etme huyunu terk edip yeni ışıklar için kapılarını açana kadar. Hislerin hevesten ve yanılgıdan ibaret olmadığını gösterene kadar.

Ve insanlarda,
Her olaya farklı bir evin çok başka bir penceresinden bakabilme yeteneği oluşana kadar...

Şayet çok ise tüm bunlar, belki de yangından kurtarılabilecek bir şeylerin var olduğunu fark edene kadar...


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dokuzun Öyküsü

Yazan:
Gökyüzünün burukluğunu göğsünde yumuşatıp maviliğe çeviren, yetmeyip o maviliği gözlerindeki ışıltıdan feyzalmış beyaz bulutlarla süsleyen, çorak topraklarımı gökyüzünün o büyülü ışıltısıyla parıldamış sularla besleyen, doğduğum coğrafyanın berrak incisi, biricik sevgilim…  Seni tanımasaydım kaburgamın altında oluşan o büyük, o kapkara boşluğa koca bir dehlizden başka bir isim veremezdim.  Seni tandıktan sonra anladım ki o boşluk, ruhumdaki her veryansını çiçeklendirip oraya ekmem için oluşturulmuş ve yitmek üzere olan cennetlerden herhangi birinin köhne bir bahçesiydi. Anladım ki seninle ekip biçtikçe bollaşacaktı, bereketle yoğrulacaktı topraklarım. Önce zaman geçecekti kendi şahsına münhasır bir biçimde, yani ağır, yani boğazını sıkar gibi insanın, yani öylece akmayan bir su gibi hiç yatağını aşındırmamaktan gocunmamış... Sonra başlayacaktın yaşamaya ve yaşama döndürmeye… Cılız bir yağmur suyuyla can verecektin çıplak ve yıpranık ellerimle diktiğim her tohuma… Her şey, her söz, vuku
Devamı

Salt Bilmek Anatomisi

Yazan:
Düşüyorsunuz ya hani birbirinizi yok etme ve altta bırakma çabalarına. Kendinizi bıraktığınız şu bilmek kavramı size ne sağlıyor ? Nasıl yardımı oluyor ? Hani herkes çok şey bilmenin avantajlı dünyasından bahsediyorken siz neresinde olmak istiyorsunuz o dünyanın ? Hiç anlayamadım ben insanların girdiği bu yarışı. Çok şey bilmek, yani her mekânda doluymuşsunuz gibi her konuya konuşmalarınızla dalabilmek durumunuz sizi sadece ölüme götürür. Bu kadar kesin, keskin, kararlı... Samimiyeti arttırmak gerekiyor bu noktada. İnce duyularınızı kırmak istemezdim ancak bir tokattan daha hallice çarpılması gerekiyor bunların herkesten sakladığınız diğer onlarca yüzünüze. Şâyet uğruna savaştığınız ve savaşmakta olduğunuz bir yangınınız yoksa yahut bir derinliğiniz, bildiğiniz hiçbir şey size gece gözlerinizi kapattığınızda içinizin neden acıdığını tasvir edemeyecek. Ya da yine hiçbir şey içinizde demet demet toparlanmış ve birbirine karışmış çığlıkları kocaman, kapkara bir deftere neden geçirme
Devamı

Şâd

Yazan:
Perde aralıklarınızdan sızıp göz kapaklarınızı aydınlatan sabahın ilk ışıkları vuruyor odanıza. Akşamdan kalan birkaç eksiklik üzerinizde. Yerinizden doğrulup çıkıyorsunuz bir ceset gibi uzanıp kaldığınız yataktan. Perdeyi, yara içinde kalmış ve nasır tutmuş ellerinizle aralıyorsunuz. Odada bulunan bezmişlik kokusunu imhâ etmek adına pencereyi açıyorsunuz, ve yüzünüze vuran soğuklukla birlikte, artık uyanıksınız... Dışarıda, odanızdaki küflenmişlikten çok daha başka bir yaşam var. Çok daha başka kokular. Sanki bunca dizginliğe gömülüşünüz zerre kadar bünyenizi etkilememiş gibi gözlerinizi biraz daha sıkı kapatıp kirpiklerinizin göz çevrenize batma durumuna aldırış etmeden, geceden yağan yağmurun ortalıkta bıraktığı, kendi kimliği niteliğini taşıyan toprak kokusunu içinize çekiyorsunuz. O koku, yeşil eskitilmiş ve yıllanmış bir vazoda bir demet papatyayla içinizin cam kenarına yerleşiveriyor. Sonra, sabahın ilk saatleri olmasından ötürü bir rüzgâr yetişiyor uyanmışlığınıza. İnce b
Devamı