Karanlığın Himayesinden Çıkmak

Yazan:
Bir kitapta kaybolmak, bir yazıda saklanmak, bir kaleme dayanmak...
Geceyi selamlamak ve gökyüzüne aşkların en güzeli ile bakmak. Tüm bunların hüküm sürdüğü ama dışarıdan tüm hastalık renklerini üzerinde taşıyan, sessiz ve depremlerle dolu kimsesizliği ile  karanlık bir yer...

Yakılsın yanında gemisi olmayan limanların hepsi. Uzaklaştırılsın oradan tüm varlıklar. Eğer yoksa limana taşınacak bir gemi mutluluk, yakın gitsin.
Var mı ehemmiyeti ? Var mı acımayacak can?

Öylesine soluk ve öylesine gri. Böyle bir limanda, yükü mavi gökyüzü ve gökyüzüne aşık beyaz bulutlar olan bir umut gemisi nasıl beklenir ki ?
Tüm bunlar sınarken limanın sabır ve sadakatini, bir hüzün yayılıyor önce ortaya. Sonra, bir bahar havasının yaydığı sevinç yankılanıyor ortalıkta...


Belli ki bir umut gemisi yaklaşıyor bu limana. Geminin de ışıkları yok. Gemi de karanlık. Gemi de sessiz. Ve belli ki, o da kimsesiz... uzunca bakıyor geride bıraktığı sonsuz maviliğe. Uzunca ve ürkek gözlerle,  Titreyerek.

Kırıntılar bırakıyor ardında, o koca mavi ve kalabalık denizde.  Ağırlık düşündüğü ne varsa bırakıyor arkasında.
Liman, bir ses bekliyor. Bir ışık. Umut geliyor ama karanlık ve bir okadar da rüzgarlı...
Peki, ya bir fırtınaya dönüşecekse tüm bu bekleyişi bile ayrı hoşnut eden anlar?
Uzunca bir bekleyiş...

Bile bile yaklaşmasını istiyor liman. Sonu kötü de bitse -gerçekleşmesinden korktuğumuz bir ihtimal-  güzel bir anı,  mutlu birkaç dakika anlatılabilecekti başkalarına...

Bu kararmış limanın da vardı bir geleni. Çok bekledi ve gemi, tüm karamsarlığını yok etmek için limanın, zor da olsa geçmişini ve uğraşmaya aşık olduğu muhtemel felaketlerini bırakıp geldi.

Bu limanı yakmaya gerek yok artık. İskeleler ile donatılsın çevresi...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dokuzun Öyküsü

Yazan:
Gökyüzünün burukluğunu göğsünde yumuşatıp maviliğe çeviren, yetmeyip o maviliği gözlerindeki ışıltıdan feyzalmış beyaz bulutlarla süsleyen, çorak topraklarımı gökyüzünün o büyülü ışıltısıyla parıldamış sularla besleyen, doğduğum coğrafyanın berrak incisi, biricik sevgilim…  Seni tanımasaydım kaburgamın altında oluşan o büyük, o kapkara boşluğa koca bir dehlizden başka bir isim veremezdim.  Seni tandıktan sonra anladım ki o boşluk, ruhumdaki her veryansını çiçeklendirip oraya ekmem için oluşturulmuş ve yitmek üzere olan cennetlerden herhangi birinin köhne bir bahçesiydi. Anladım ki seninle ekip biçtikçe bollaşacaktı, bereketle yoğrulacaktı topraklarım. Önce zaman geçecekti kendi şahsına münhasır bir biçimde, yani ağır, yani boğazını sıkar gibi insanın, yani öylece akmayan bir su gibi hiç yatağını aşındırmamaktan gocunmamış... Sonra başlayacaktın yaşamaya ve yaşama döndürmeye… Cılız bir yağmur suyuyla can verecektin çıplak ve yıpranık ellerimle diktiğim her tohuma… Her şey, her söz, vuku
Devamı

Salt Bilmek Anatomisi

Yazan:
Düşüyorsunuz ya hani birbirinizi yok etme ve altta bırakma çabalarına. Kendinizi bıraktığınız şu bilmek kavramı size ne sağlıyor ? Nasıl yardımı oluyor ? Hani herkes çok şey bilmenin avantajlı dünyasından bahsediyorken siz neresinde olmak istiyorsunuz o dünyanın ? Hiç anlayamadım ben insanların girdiği bu yarışı. Çok şey bilmek, yani her mekânda doluymuşsunuz gibi her konuya konuşmalarınızla dalabilmek durumunuz sizi sadece ölüme götürür. Bu kadar kesin, keskin, kararlı... Samimiyeti arttırmak gerekiyor bu noktada. İnce duyularınızı kırmak istemezdim ancak bir tokattan daha hallice çarpılması gerekiyor bunların herkesten sakladığınız diğer onlarca yüzünüze. Şâyet uğruna savaştığınız ve savaşmakta olduğunuz bir yangınınız yoksa yahut bir derinliğiniz, bildiğiniz hiçbir şey size gece gözlerinizi kapattığınızda içinizin neden acıdığını tasvir edemeyecek. Ya da yine hiçbir şey içinizde demet demet toparlanmış ve birbirine karışmış çığlıkları kocaman, kapkara bir deftere neden geçirme
Devamı

Şâd

Yazan:
Perde aralıklarınızdan sızıp göz kapaklarınızı aydınlatan sabahın ilk ışıkları vuruyor odanıza. Akşamdan kalan birkaç eksiklik üzerinizde. Yerinizden doğrulup çıkıyorsunuz bir ceset gibi uzanıp kaldığınız yataktan. Perdeyi, yara içinde kalmış ve nasır tutmuş ellerinizle aralıyorsunuz. Odada bulunan bezmişlik kokusunu imhâ etmek adına pencereyi açıyorsunuz, ve yüzünüze vuran soğuklukla birlikte, artık uyanıksınız... Dışarıda, odanızdaki küflenmişlikten çok daha başka bir yaşam var. Çok daha başka kokular. Sanki bunca dizginliğe gömülüşünüz zerre kadar bünyenizi etkilememiş gibi gözlerinizi biraz daha sıkı kapatıp kirpiklerinizin göz çevrenize batma durumuna aldırış etmeden, geceden yağan yağmurun ortalıkta bıraktığı, kendi kimliği niteliğini taşıyan toprak kokusunu içinize çekiyorsunuz. O koku, yeşil eskitilmiş ve yıllanmış bir vazoda bir demet papatyayla içinizin cam kenarına yerleşiveriyor. Sonra, sabahın ilk saatleri olmasından ötürü bir rüzgâr yetişiyor uyanmışlığınıza. İnce b
Devamı