Bir Damla

Yazan:
Uzunca bir süreden sonra çıktım saklandığım çürük, küflenmiş, tavanından sular sızan köhne sığınağımdan. Sebebini bilmediğim halde kendine çeken, içinden çıkmayı hiç düşünmediğim bir sığınak...

Her göz kapayışımda yeniden ziyaret ettiğim, her göz açışımda ziyaret edildiğim...

Uzunca bir süre sonra yağmurda,  sadece heyecandan  karın boşluğuma saplanan ağrıyı hissederek gezdim şehrimin gri taşlarla döşeli kırılmış sokaklarını...

Bir farklıydı yerler. Taşlar ve insanlar. Ben bugün insanların adım atışlarındaki seslerini dinlemeden yürüdüm. Islanmaktan korkmadan  ve  o seslerin anlattığı hikayelere konuk olmadan nefes aldım.

Ben, bugün, bir cam kenarında beni de anlayanlar vardır diyerek sustum. Suskunluğumu anlayan ve sağır edici sessizlikleriyle savaşanlar var. Bir kitaba saatlerce gömülüşümü, gülen gözlerle bağırışlarımı, yazdıklarımla kalemim arasındaki  bağlantıyı ve hatalarım sonucu ortaya çıkardığım koyu kırmızı çizgilerime olan sadakatimi anlayanlar var.

Belki benim haberim yokken, içinde fırtınaların koptuğu, ihtişam ile seyredilecek kadar kusursuz gecelerde, koca depremleri ağırlayan, belki  daha önce kimsenin göstermediği bir sabırla susan birileri var..

Yangın yeriyken içimizdeki en uç noktalar, gözünüzün içine çok uzaklardan bir selam için bakanlar...

Herşey, herkes, tüm mevcudat. Hepsinden soyutlaşmak için yaşadığınız günlerde, birden tüm boşvermişliğinizi ve siyahlığınızı yıkan olaylar silsilesi.

Yeni renkleri kabul etme çabalarım ve yeniden gözlerimi aralama eğiliminde bulunmam...
Yaşadığım sarsıntılara dur deme gücüne erişmem. Hepsi, belkide tamamen vazgeçtiğiniz sırada birden devleşerek yüreğinize, sadakatli oluşunuza hükmeden bir takım sezgiler...  birkaç ses ve cümle. Bir umudu birkaç sayfa yazıda  aramak belkide.

Belki sadece sabır.
 Birşeyleri kalbimizdeki depremlerle de anlatabileceğimiz kanısına varmak ve her şeyi somut birkaç cümleye bağlamaktansa çok daha özel ve içten paragraflara aktarmak. Belli bir süreyle kendimizde saklanmak...

Belki sadece sadakat. Birgün, tüm gözlerin önünden çok uzakta da olsak, göz açıp kapayışımızla zihnimiz için çektiğimiz fotoğrafları, kokuları, cümleleri, ve gecenin kör saatlerinde kalemin kağıda değdiği vakit çıkardığı sesleri bir bir hüzünle anımsamak.

Yokluktayken kalbe düşen şu bir damlanın deryaya dönüşeceğini bilerek yaşamak.


Ve işte belki her şey, tüm engel ve olasılıklar, birgün bu deryanın büyüsüne kapılıp mutluluk kavramını izleyebileceğimiz günlerin yaydığı serinliktir,

koca ve uzunca bir boşluktan bize doğru yankılanan..



Yorumlar

  1. Adsız7 Mayıs 2016 13:01

    Bazen sadece yazdıklarıyla tanınır insan işte o insanlardan bir insan...

    YanıtlaSil
  2. Unknown8 Mayıs 2016 15:40

    Yokluk, yoksunluk... Kalbi izdüşüm, bu olgulara rağmen başka bir kalbin kapısına dayanıyorsa ve burada inadına direniuorsa gerisi teferruattır habibim... Şair: Habibim fasl-ı güldür bu akar sular bulanmaz mı, derken katrenin deryaya evrildiğini görmüştür zannımca?!... Duygu da var, duyum da var akli tefekkürler de varsa ki muhakkaktır, o zaman yürü Ferimah, yol senin, ufuk senin, ışık senin, gökyüzü herkesindir sen de oraya bak, çünkü mavidir ve mavi de iyidir, unutma!!!...

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dokuzun Öyküsü

Yazan:
Gökyüzünün burukluğunu göğsünde yumuşatıp maviliğe çeviren, yetmeyip o maviliği gözlerindeki ışıltıdan feyzalmış beyaz bulutlarla süsleyen, çorak topraklarımı gökyüzünün o büyülü ışıltısıyla parıldamış sularla besleyen, doğduğum coğrafyanın berrak incisi, biricik sevgilim…  Seni tanımasaydım kaburgamın altında oluşan o büyük, o kapkara boşluğa koca bir dehlizden başka bir isim veremezdim.  Seni tandıktan sonra anladım ki o boşluk, ruhumdaki her veryansını çiçeklendirip oraya ekmem için oluşturulmuş ve yitmek üzere olan cennetlerden herhangi birinin köhne bir bahçesiydi. Anladım ki seninle ekip biçtikçe bollaşacaktı, bereketle yoğrulacaktı topraklarım. Önce zaman geçecekti kendi şahsına münhasır bir biçimde, yani ağır, yani boğazını sıkar gibi insanın, yani öylece akmayan bir su gibi hiç yatağını aşındırmamaktan gocunmamış... Sonra başlayacaktın yaşamaya ve yaşama döndürmeye… Cılız bir yağmur suyuyla can verecektin çıplak ve yıpranık ellerimle diktiğim her tohuma… Her şey, her söz, vuku
Devamı

Salt Bilmek Anatomisi

Yazan:
Düşüyorsunuz ya hani birbirinizi yok etme ve altta bırakma çabalarına. Kendinizi bıraktığınız şu bilmek kavramı size ne sağlıyor ? Nasıl yardımı oluyor ? Hani herkes çok şey bilmenin avantajlı dünyasından bahsediyorken siz neresinde olmak istiyorsunuz o dünyanın ? Hiç anlayamadım ben insanların girdiği bu yarışı. Çok şey bilmek, yani her mekânda doluymuşsunuz gibi her konuya konuşmalarınızla dalabilmek durumunuz sizi sadece ölüme götürür. Bu kadar kesin, keskin, kararlı... Samimiyeti arttırmak gerekiyor bu noktada. İnce duyularınızı kırmak istemezdim ancak bir tokattan daha hallice çarpılması gerekiyor bunların herkesten sakladığınız diğer onlarca yüzünüze. Şâyet uğruna savaştığınız ve savaşmakta olduğunuz bir yangınınız yoksa yahut bir derinliğiniz, bildiğiniz hiçbir şey size gece gözlerinizi kapattığınızda içinizin neden acıdığını tasvir edemeyecek. Ya da yine hiçbir şey içinizde demet demet toparlanmış ve birbirine karışmış çığlıkları kocaman, kapkara bir deftere neden geçirme
Devamı

Şâd

Yazan:
Perde aralıklarınızdan sızıp göz kapaklarınızı aydınlatan sabahın ilk ışıkları vuruyor odanıza. Akşamdan kalan birkaç eksiklik üzerinizde. Yerinizden doğrulup çıkıyorsunuz bir ceset gibi uzanıp kaldığınız yataktan. Perdeyi, yara içinde kalmış ve nasır tutmuş ellerinizle aralıyorsunuz. Odada bulunan bezmişlik kokusunu imhâ etmek adına pencereyi açıyorsunuz, ve yüzünüze vuran soğuklukla birlikte, artık uyanıksınız... Dışarıda, odanızdaki küflenmişlikten çok daha başka bir yaşam var. Çok daha başka kokular. Sanki bunca dizginliğe gömülüşünüz zerre kadar bünyenizi etkilememiş gibi gözlerinizi biraz daha sıkı kapatıp kirpiklerinizin göz çevrenize batma durumuna aldırış etmeden, geceden yağan yağmurun ortalıkta bıraktığı, kendi kimliği niteliğini taşıyan toprak kokusunu içinize çekiyorsunuz. O koku, yeşil eskitilmiş ve yıllanmış bir vazoda bir demet papatyayla içinizin cam kenarına yerleşiveriyor. Sonra, sabahın ilk saatleri olmasından ötürü bir rüzgâr yetişiyor uyanmışlığınıza. İnce b
Devamı